گریز های اجباری- بخش 1

منظور بنده از آوردن مواد حقوق بشر در سخن نخست این هفته تنها درخواست این تقاضا از دولت روحانیون محترم جمهوری اسلامی بود که لطفا بیش از این مردم ایران را بچه های بی سرپرست خود ندانند

ما مردم ایرانی به هیچ نوع قیمی احتیاج نداریم و به خوبی می توانیم چنانچه شما این آش شوررا بیشتر از این به هم نزنید با وجود همه تبعیض ها و ناهنجاری ها راه حلی پیدا کنیم و با هم زندگی کنیم. آنچنان که نیاکان ما در طول تاریخ بدون هیچ مشکلی با هم زندگی می کردند و همه خود را با افتخار ایرانی می دانستند و در فکر جدا شدن از دیگران بر نمی آمدند

شما این مردم واین جامعه را با انواع احکام ریز و درشت خود و با رفتارهای مالیخولیایی خود مریض کرده اید. اینهمه معلول جسمی به جای مانده از جنگ هشت ساله با عراق ما را بس نبود که می خواهید با رفتارهای دیوانه وار خود به تعداد بیماران روانی مان هم افزوده کنید؟

جامعه ای که مریض باشد مدام به فکر فرار از جامعه بزرگ تر است. یکی از راه حل ها اعتیاد است که گریزی فردی است از کل جامعه. راه حل دوم خود کشی است که آنهم راهی برای فرار از نابسامانی های اجتماعی است . راه حل دیگری که شبیه همین است را باید متوسل شدن به مسلک های درویشی و از خود بیخود شدن های معنوی است که با کمک روانشناسی دین انجام می شود.

چهارمین راه که من هم به آن دست زده ام مهاجرت است و پشت کردن به همه مشکلاتی که حل ناشدنی می نمایند

و اما پنجمین راه حلی که به تازگی کشف شده و با ابتکار کشورهای سرمایه داربسیار هم آسان می نمایاند، اقدام جمعی برای جدا شدن از جامعه بیمار است. اگر کمی فکر کنید می توانید نشانه ای آشکار آن را ببینید
تظاهرات مردم تبریز ، آشوب های خوزستانی ها ، مهلکه های سنی های بلوچ و... همه نشانه هایی روشن از بروز راه حل پنجم است که خطر آن بسیار بیشتر از راه حل های دیگر است و ممکن است بالاخره منجر به ایجاد ایرانستانی شود که همواره محمد رضا شاه پهلوی از آن دم می زد

به همین خاطر از شما خواهش می کنم . دست از لجبازی های خود که سابقه تارخی نیز دارد ، بردارید. کشور در خطر است . دیگر دوران مشروطه و حکومت ملی مصدق و انقلاب سفید شاه و مردم و انقلاب خونین خمینی و منافقین به سرآمده است. دوره جدیدی آغاز می شود که هستی همه را در خواهد نوردید

ادامه در بخش 2